موضع این بود:
"ارزش واقعی انسان به چیست؟"
برای سنجش ارزش خیلی از موجودات،معیارخاصی داریم؛مثلاً،معیار ارزش طلا وزن و عیار آن است،معیار ارزش بنزین،مقدار و کیفیت آن است،معیار ارزش پول،پشتوانهی آن است.اما معیار ارزش انسانها چیست؟
هر کدام از جامعهشناسان،صحبتهایی داشـتند و معیـارهای خـاصی را ارائـه کردند.بعد،وقتی نوبت به بنده رسید،گفتم:
اگر میخواهید بدانید یک انسان چهقدر ارزش دارد،ببینید به چه چیزی علاقه دارد و به چه چیزی عشق میورزد کسی که عشقش یک آپارتمان دوطبقه است،در واقع،ارزشش به مقدار همان آپارتمان است
کسی که عشقش ماشینش است،ارزشش به همان میزان است.اماکسی که عشقش خدای متعال است ارزشش به اندازه ی خداست
علامه فرمودند:من این مطلب راگفتم وپایین آمدم.وقتی جامعهشناسان صحبتهای مرا شنیدند ،برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف زدند.وقتی تشویق آنها تمام شد،من دوباره بلند شدم و گفتم:
عزیزان! این کلام ازمن نبود،بلکه از شخصی به نام علی علیهالسلام است.
آن حضرت در نهجالبلاغه میفرمایند:
»قِیمَةُ کُلِّ أمْرِ ئٍمَا یُحْسِنُهُ«
"ارزش هر انسانی به اندازهی چیزی است که دوست میدارد"
وقتی این کلام را گفتم،دوباره به نشانهی احترام به وجودمقدس امیرالمؤمنین علی علیهالسلام از جا بلند شدند و چند بار نام آن حضرت را بر زبان جاری کردند.
علامه در ادامه میگفتند:
عشق حلال به این است که انسان مثلاً عاشق پنجاه میلیون تومان پول باشد.
حال اگر به انسان بگویند:«آی،پنجاهمیلیونی!«چهقدر بدش میآید؟
در واقع میفهمد که این حرف،توهین در حق اوست.
حالاکه تکلیف عشق حلال،امادنیوی،معلوم شد،ببینیداگرکسی عشق به گناه ومعصیت داشته باشد،چه قدر پست و بیارزش است!
حلول ماه ربیع بر شما مبارکباد